Bir yetişkin düşüncelerini, inançlarını ve duygularını kelimelerle anlatabilir, kendini sözcüklerle ifade edebilir. Eğer söz konusu olan bir çocuk ise, onun çok farklı yöntemleri olduğunu söyleyebiliriz. Çocuğun iç dünyasını anlayabilmek, kendini açmasını sağlayabilmek için ona en sevdiği ve en güzel yaptığı şeyi vermeliyiz, OYUNU…
Bir çocuğu anlamak bir yetişkini anlamaktan oldukça farklı ve zordur. Çocuğu da bir birey olarak görmeye çalışarak başlamalıyız işe. Fakat beklentilerimiz ve tavırlarımız bir yetişkinle olduğu düzeyde olmamalı, ona ‘söylediğin ve yaptığın her şey benim için değerli’ , ‘seni duyuyor, görüyor ve anlıyorum’ , ‘düşüncelerine, hislerine ve inançlarına saygı duyuyorum’ gibi temel mesajları hissettirmeli ve bunları kendimiz de içselleştirmeliyiz.
Çocuk kendini özgür ve özel hissettiği, cezalandırılmaktan korkmadığı ve belli sınırlar içerisinde her istediğini yapabildiği bir ortamda kendisi olabilir, kendini oyun oynayarak anlatabilir. Oyun onun doğasında vardır ve oyun oynayabildiği sürece çocuktur. Kendini güvende hissettiği, yargılanmaktan çekinmediği kısaca yönetmenliğini yaptığı bir oyun oynayan çocuk iç dünyasının kapılarını bize açmış olur. Geriye kalan kısım ise çocuğun dünyasında olanı görebilmek, onu anlayabilmektir.
Yorumlar
Yorum Gönder